Annemden:
-Canım bebeğim! Bu akşam seni yatırırken, binbir türlü düşünce geçti aklımdan. Ama hepsinin ortak noktası nasıl yaparım da seni mutlu edebilirim üzerineydi. Yeni doğan döneminden beri akşamları seni uyutmak benim için en büyük zevklerden biri. Akşamları birlikte uzanıyoruz yatağa ve ben sana ninniler, türküler söylüyorum. İlk zamanlarda henüz dönmeyi bilmediğin için yavaş yavaş gözlerimin içine bakarak dalardın uykuya, bir elin mutlaka ya yüzümde ya da elimin içinde olurdu. O zamanlarda bir kanepeye sığardık birlikte. İşin güzel yanı sadece geceleri değil, gündüzleri de bu şekilde bana dokunarak uykuya dalabilirdin. Sonra ne mi oldu? Büyüdün. Etrafa olan ilgin arttıkça seni gündüzleri bu şekilde uyutmak artık imkansız oldu. Şu an iyice uykunun gelmesini bekliyoruz ve de azıcık kolumuza yatırınca hemen dalıyorsun uykuya. Ama akşamlarımız hala eskisi gibi. Hala ana-kız olarak kaybetmedik bu keyfi. Genellikle saat 20:45 gibi beslenmen, altının temizlenmesi gibi işlemlerini bitiriyor, pijamalarını giydiriyorum. Lavaboya gidip ellerini ve dişlerini yıkıyorum. Ardından babaya iyi geceler diyorsun ve birlikte tüm ışıkları söndürüp bizim karyolaya uzanıyoruz. Aslında burada bile bile hatalı davranıyorum. Seni bir şekilde yatağında yatırmalıyım. Bunu deneyince başarılı da oluyorum aslında. Biraz mızırdanarak da olsa ben, sen uyuyana kadar başında beklediğim sürece sorunsuzca yatıyorsun. Yatağın içinde başını bir oraya bir buraya dayayarak dalıyorsun uykuya. Ancak seni yatağında değil de karyolada yatırmamın önemli bir nedeni var kızım. Nefesini, minicik ellerini hissetmekten vazgeçemiyorum. Sen de bunun farkındasın sanırım ki kocaman yatakta başını yaslayacak bir sürü yer varken, ille gelip benim vücudumun biryerine dayıyorsun. Ya koluma, ya gövdeme, ya dizlerime. Yatakta dolanıp dolanıp kafayı küt diye atıyorsun vücuduma. En başından beri uykun gelince bu hareketi yapmayı seviyorsun zaten.
Belki de bu şekilde bensiz uyumaya alışamıyorsun. Belki bu nedenle geceleri arada uyanıyorsun. Ben açlıktan uyandığını sanıp seni beslemeye çalışıyorum. Sen genelde çok az bir süt içiyorsun. Genelde yarım bırakıyorsun ve kendini kollarıma bırakıveriyorsun. Tabi aynı şeyi babana da yapıyorsun. Haksızlık etmeyelim, geceleri ağlamanda ilk nöbet babanda. Ben genelde sabaha doğru olan 2. uyanmanda kalkıyorum. Buradan seninle sadece ben ilgileniyormuşum gibi bir fikir çıkmasın.
Seni yalnız yatmaya alıştırmış olsam belki de gecelerimiz daha rahat geçecek, hiç uyanmayacaksın. Yatağında biran yokluğumu hissedip o nedenle ağlamaya başladığını düşünüyorum.
İşte seni her gece yatırırken içimde binbir soru beliriyor. "Birlikte mi yatsak, yatağına mı yatırsam?" diye içim içimi yiyor. Ama yine birlikte sarılarak uyumak kazanıyor. Bu gece sen yine başını kollarıma dayamışken aklıma şu geldi. Anneleri olmayan bebekler ne yaparlar ki? Kime sarılır, kime dokunur bu minicik bedenler. Sizler için ne kadar büyük ihtiyaç halbuki. İlk defa hayatta olmamın ne kadar önemli olduğunu hissettim o anda . Sırf senin yanında olabilmek için sağlıklı olmam gerektiğini, yaşamam gerektiğini düşündüm. Aslında görüntü itibarı ile sen bensiz yatamıyor görünüyorsun ama aslında ben sensiz yatamıyorum sanırım.
Hayatım boyunca insanlarla çok fazla ten temasında bulunmaktan hoşlanmadım. Küçük bir çocukken bile hep yalnız yatmayı severdim. Bazen tatillerde kuzenlerle, arkadaşlarla ya da anneannemle yatardım. Ama hiçkimse ile sarmaş dolaş olmayı sevmezdim. Bazı insanlar bunu sever ama bu hiç bana göre değildir. Bir keresinde, üniversitedeyken Eray teyzen ile Lüleburgaz'da aynı çekyatta 9 gün birlikte uyumuştuk. Nasıl uyuduğuma o da şahittir. Ancak bu kural senin için bozuldu birtek. Şimdi Dila ile uyusam da bana sarılsa diye gözünün içine bakıyorum. O bebek kokunu koklaya koklaya uyuyabildiğim için her gece Allah'a şükrediyorum. Ne olur benden bıkma olur mu anneciğim? :)
Bir süre önce annem bana bu oyuncağı almıştı. Minik küpler, üçgenler ve daireleri bu kutunun içine atmam gerekiyordu. Sanırım annemler o zamanlar benim bu oyuncağın sırrını çözemeyeceğimi düşünüyorlardı. Ama bugün gördüler ki ben artık uygun şekli uygun boşluktan aşağı, oyuncağın taa içine kadar atabiliyorum. Atıp bir de üzerindeki deliklerden içeriye bakıyorum. Çok heyecanlı çookk...
Fotoğrafımı gören annem bana "Recep İvedik Dila" diyor. Ardından da hemen bir "tövbe tövbe" ekliyor. Henüz tam yapamasam da öpücüğü öğrendim. Bana "öpücük, hani öpücük" derseniz ağzımı hemen öpmek istediğim yere, kişiye bu şekilde dayıyorum. Bugün de arabayı öpmek istedim :)
Artık tam 10 aylık bir prensesim. Eskiye göre birçok şeyi yapabiliyorum. Ama becerebildiğim ve etrafımdakileri keyiflendiren en önemli hareketlerim şunlar: "Bay-bay", "tel sarar dila tel sarar", "gel annesi gel" aktivitelerini bilinçli bir şekilde yapabiliyorum. Bir de bana "dilan, yan bak kızım!" dendiğinde hemen başımı yana eğip karşımdakilere gülümsüyorum. Bunların dışında bazen ellerimi bırakarak birkaç adım da atabiliyorum. Büyüyorum ve beni sevenleri eğlendiriyorum, onlar mutlu oldukça ben daha da coşuyorum. Sizi seviyorum!
Geçtiğimiz hafta amcam beni ziyaret için Denizli'den İstanbul'a geldi. Doğduğumdan beri hiç görmemişti beni. İlk karşılaştığımızda kendisini biraz yabancılamış olsam da kısa sürede hemen kanım kaynadı. Amcamla oynadık, yemekler yedik, benim yıkanmama yardımcı oldu. Bana saz çaldı ben de yine oynadım. Beni çok hareketli ve sağlıklı bulduğunu söyledi. Bir sürü fotoğrafımı ve de video görüntülerimi çekti. Ama bizde sadece iki güncük kaldı. O kadar uzak yollardan benim için iki günlüğüne geldi. Bir sürü emek ve yorgunluk. Sanırım beni çok seviyor. Ben de onu çok seviyorum. Görüşmek üzere amcacığım...
Bugün annemin arkadaşı Aylin Teyze ve kızı İrem bizdelerdi. Beni görmeye geldiler. Bu ziyaretten annem de ben de çok mutlu olduk. Hem evimiz için, hem de benim için hediyeler getirmişler. Çok teşekkür ediyoruz kendilerine. Özellikle bana getirdikleri topları çok sevdim. Kulağıma yaklaştırıp yaklaştırıp elimle seslerini dinlemek için salladıkça salladım topları. Şıkır şıkır sesleri var. Tam bana göre bir hediye yani. Kulakla dinleme faslından sonra da bir güzel ısırdım hepsini. İrem bana toplarla nasıl oynamam gerektiğini öğretmeye çalıştı. Aylin teyzem de bize eşlik etti. İremle beraber, sarıldık, kucaklaştık, yerlerde yuvarlandık... Çok keyif aldım çok. Ben bir süredir desteksiz ayakta durmaya başladım. Bazen ellerimi neredeyse 10-15 saniye bile bıraktığım oluyor. Bugün de bunu yapınca Aylin teyzemin de çok hoşuna gitti. Bundan sonrası artık adım atmammış, öyle dedi. Biran önce büyüyüp ben de İremlere gitmek istiyorum. Zaman çabuk geçsin, çabuk...
Dün yani Cuma annem izinliydi. Anneannemle birlikte beni doktora götürdü. Kan sayımı için kan verdim. Ardından eve dönerken hep birlikte köşebaşındaki kebapçıya gittik. Orada keyifli keyifli otururken bir yandan da anneannemin bana verdiği kebapları mideye indiriyordum. Nasıl mı? İşte böyle :)
Bu Pazar annemle birlikte kışa hazırlık yaptık. Yazlık giysileri kaldırdık, kışlıkları çıkardık. Kazaklar, hırkalar, özellikle de atkılar ve şapkalar... İçlerinden beğendiklerimi de denedim. İşte bir tanesi :)
Cumartesi günü ne kadar soğuktu değil mi? Bütün gün evde hapis olacağımı zannediyordum. Ama öyle olmadı. Ertesi gün müdürlük sınavına girecek olan babamın, sınava gireceği okulu görmek için sarındık sarmalandık düştük yollara. Arabada ilk kez 29 Ekim'den kalan bayraklarla tanıştım. Çok dikkatimi çektiler. Belki de bu yüzden, arabanın içinde asla anakucağında oturmayan ben, uslu uslu anakucağında oturup bayrakları inceledim. Heşey çok güzeldi. Bir de yola çıktığımızın 20. dakikasında arabamız E5'in tam ortasında bozulmasaydı ve de annemle biz babamı arabanın başında bırakıp taksi ile eve dönmeseydik daha da güzel olacaktı. Bunları okurken dışarıdaki fırtına ve rüzgarı gözünüzün önüne getirin lütfen :)
Dün, yakında kaybolacak güneşi yakalamak için ailecek Fenerbahçe Parkı'ndaydık. Temiz hava bana o kadar iyi geldi ki normalde yarım saatten fazla uyumayan ben, parkta bir saatten fazla uyudum. Uyandığımda biraz terlemiş olduğum için annem bana bir örtü ile birlikte sıkı sıkı sarıldı, aynen iki aşık gibi. Üşüyüp hasta olmamam için.
Cumartesi günü, anneannem, annem ve babam ile birlikte IKEA'ya gittik. Orada Nadya ablayı gördük. Biz tam içeri girerken o da alışverişi bitirmiş evine dönüyordu. Beni görünce ne kadar da büyümüş olduğumu söyledi anneme. IKEA'da dolaşırken hep annemin kucağında olmak istedim. Zaten bu haftasonu sürekli annemin kucağında olmak istedim. Bunun nedeni ya yeni dişimin bende yarattığı sıkıntı ya da annem beni haftaiçi bıraktığı için ondan intikam alma isteğim sanırım. Son bir haftadır geceleri de bir ara uyanıp annem beni yanında yatırmadan tekrar uykuya dalmıyorum. Yatağıma yatırılınca da hemen uyanıyorum. Sanırım anneme aşırı bir düşkünlük oluştu bende. Halbu ki annem beni buna alıştıracak hiçbirşey yapmadı, ben 2 aylıkken odalarımızı ayırdı ama yine de ona sarılmadan uykuya dalmıyorum artık. Eskide babama da sarılıp uyuyabilirdim. Ama artık tamamen sadece annemi istiyorum. Bu annemi biraz yoruyor galiba. Umarım tekrar eski düzenime yakında dönebilirim.
Pazar günü Selver teyzemlere gittik. Orada 2 arkadaşım var. Biri resimde gördüğünüz Şevval. Haftaya 2 yaşını bitiriyor. Annem Şevval'in ilk doğduğu geceyi, hastaneye koşmalarını hatırlıyor da zamanın nasıl aktığına inanamıyor. Zaten bu sıralar bana baktıkça da zamanın nasıl hızlı geçtiğine şaşırıp kalıyor. Diğer arkadaşım da Sena. Henüz doğmadı, annesinin yani Selver teyzemin karnında. Şevval sürekli annesinin karnına dokunup dokunup seviyor onu. Beni de habire yanaklarımdan öpüyor.
Geçtiğimiz Cumartesi anne ve babamla alışverişe gittik. Carrefour'a... Annemler yemek yerken öyle çok uykum geldik ki... Bir bırakmadılar ki uyuyayım:)
Bugünlerde biraz keyifsizim. Üzerinize afiyet grip olmuşum. Ateşim de vardı iki gündür. Neyse bu sabah ateşimi düşürmeyi başardık hep birlikte. Ama bütün gün genel olarak mız mız ve ağlak haldeydim. Doğru düzgün yemeklerimi yemedim, 4-5 kere ishal şeklinde tuvaletimi yaptım, karnım çok ağrıdı vs. Bizimkiler de çözümü yine müzikte buldular. Her zamanki gibi babam çaldı annem söyledi. Söylerken de beni kucağına aldı ve birlikte tempo tuttuk. Ben artık "alkış" da yapabiliyorum ya hem, bol bol "alkış yaptım türkülere de. Ama işin en keyifli yanı bağlamaya olan ilgimdi. Babamı hiç rahat bırakmadım. Annem beni ne zaman yere indirse soluğu doğru bağlamanın yanında aldım. Ben de çalmak istiyorum, bana da öğretir misin babacım?
Dün yani, cumartesi akşam üzeri aldık soluğu yine Boğaz'da... Annem çok seviyor ne yapalım? Eski semti ne de olsa... İleride oralara bir yere mi taşınsak, ne yapsak? İşte size Çubuklu sahilinden bir foto. Bu sahile daha once tam 20 gunlukken gelmiştim. Anneannem, annemle beni ve de buyukanneannemi önce Beykoz'a götürmüştü, dönüşte de buraya uğramıştık... O zaman kıştı. Annemle biz arabadan çıkmamıştık. Bu sefer ise doya doya salındım denizin kenarında. Babamın yaptığı yoğurdu da yedim afiyetle.
Annem bu sıralar "Aynalar" adlı şarkıya takmış durumda. Genelde bu parçayı dinleyince hüzünleniyormuş.
Dün Pazartesiydi. Benim Pazartesi Sendromum'u atlatabilmem için anneannemle defilecilik oynadık :) Anneannem bana, daha ben annemin karnındayken ciciler almaya başlamış. Çoğunu henüz giyemiyorum, biraz büyümem gerek. Ancak size bazılarını gösterebilirim.
