Haftaya 2. yaşım bitecek. Yaklaşık 1 aydır ise fena halde dillenmiş durumdayım. Kurduğum cümlelere, şirin şirin cilveli cilveli konuşmalarıma görenler dayanamıyor. Öyle güzel şeyler söylüyorum ki. Her duyduğumu tekrar edişim süper mesela. Etrafımdakilere seslenişim: Annecim, annanecim, annesi, ananesi, Başarcım, Emrecim, Hacercim, Babacım... Hatta bu kibarlığım o kadar ileri boyuttaki bebeklerime de bu şekilde hitap ediyorum: Apo'cum, Bobo'cum gibi. Ayrıca süper şarkılar söylüyorum. Arap kızı camdan bakıyor, cambaz ip üstünde oynuyor, hadi gel cici kedicik-sana süt vereyim, baş parmağım nerdesin, burdayım, yalancı sana kimse inanmaz - ve daha birçoğu. Yarım yamalak şekilde nasıl da güzel çıkıyor ağzımdan kelimeler... Annemin kulaklarında hep bu laflarım çınlıyor. Hatta bazen hızını alamayıp ofiste bile benim taklidimi yapıyormuş. Bunları bir ara buraya da yazmalıyım.
Bir de artık fotoğraf çekilirken poz vermem gerektiğinde eskisi gibi uğraştırmıyorum etrafımdakileri. Poz vermem istenince hemen en güzel gülümsememi takınıp şeker şeker pozumu veriyorum. Bakın mesela bular düne ait. İkisi evimizde, biri de Emrecimle. Biri de birkaç hafta önce annemin şapkasını giydiğimde çekilen fotoğrafım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder