Malum bayram geçti. Size bayramda çok yazmak istedim ama "blogspot" arasıra gidip geldiği için pek başarılı olamadım. Bayramda babaannem ve dedem bizdelerdi. Onlarla ve de anne ve babamla kocaman 4 gün geçirdim. Babaannemler bana ciciler getirmişler, elbiseler ve çoraplar. Bir de annemin kendilerine sipariş ettiği ev yapımı tarhana... Sağlıklı çorbalar içmem için...
Dedem benimle çok güzel oynadı. Onlara karşı hiç yabancılık çekmedim, sanki hep varlardı. Hep güleryüzle karşıladım onları.
Ardından bayramın 2. günü akşam Vedat amcam geldi bu sefer bize. Ancak o geldiğinde uyuyordum. Beni uyurken izlemiş ardından da sabahın erken saatinde İzmir'e gitmesi gerektiği için evimizden ayrılmış. Ama Şubat tatilinde yine gelecekler. Sibel teyzem ve de rüzgar abim ile. O zamana kadar ben de yürümüş olurum muhtemelen :)
Tatilin son günü ise, annemin işyerinden arkadaşı Cemal amcalara gittik. Orada Fırat ile oynadık. Hürücan teyzem beni kucağına alınca Fırat annesini benden kıskandı. Fırat'ı görünce ona dokunmak istercesine bir hamle yaptım. O da yerde oynarken benim saçımı çekti. Ama hiç ağlamadım. Bu arada Fırat'ın saçları çok güzel :)
Bu benim ilk kez bir yaşıtımla bu kadar yakın olarak biraraya gelişimdi. Çok keyifli idim. Babama benziyormuşum, Cemal amcam öyle dedi. Ancak akşam saatlerine doğru biraz huysuzluk ettim. Uykudan mahvoldum ama asla uyumadım. Hal böyle olunca huysuzluğumdan annemleri rahat ettirmedim ve Hürücan teyzenin yemeklerini yiyemeden erkenden yollara düşmek zorunda bıraktım. Yabancı yerleri yadırgıyorum galiba, nazlı mıyım biraz neyim?
Hepsi güzel hoş da bunların hiçbirini görüntüleyemedik. Annem fotoğraf çekmeyi hep unuttu. Sanırım 4 günü sürekli benimle geçirince aklı başından gitti :)
Bir sonraki bayrama artık...
Bugünlerde biraz keyifsizim. Üzerinize afiyet grip olmuşum. Ateşim de vardı iki gündür. Neyse bu sabah ateşimi düşürmeyi başardık hep birlikte. Ama bütün gün genel olarak mız mız ve ağlak haldeydim. Doğru düzgün yemeklerimi yemedim, 4-5 kere ishal şeklinde tuvaletimi yaptım, karnım çok ağrıdı vs. Bizimkiler de çözümü yine müzikte buldular. Her zamanki gibi babam çaldı annem söyledi. Söylerken de beni kucağına aldı ve birlikte tempo tuttuk. Ben artık "alkış" da yapabiliyorum ya hem, bol bol "alkış yaptım türkülere de. Ama işin en keyifli yanı bağlamaya olan ilgimdi. Babamı hiç rahat bırakmadım. Annem beni ne zaman yere indirse soluğu doğru bağlamanın yanında aldım. Ben de çalmak istiyorum, bana da öğretir misin babacım?
